Dobry Jezu, przeprowadź go przez bramę swojego Miłosierdzia. Wieczny odpoczynek racz mu dać, Panie, a światłość wiekuista niechaj mu świeci. ️ https://t.co et lux perpetua luceat eis. Requiescant in pace. Amen. Wieczne odpoczywanie racz im dać Panie, a światłość wiekuista niechaj im świeci. Niech odpoczywają w pokoju wiecznym. “@JanKasprzyk Wieczny Odpoczynek Racz Mu dać Panie a Światłość Wiekuista niechaj Mu Świeci na wieki wieków. Amen” RT @Basteksc: Światłość wiekuista niechaj im świeci.臘‍♂️ 藍 #katolickieparty https://t.co/YFhfKzGnZK. 23 Feb 2022 Translation of "światłość wiekuista" into English . eternal light is the translation of "światłość wiekuista" into English. Sample translated sentence: Wieczny odpoczynek racz mu dać, Panie, a światłość wiekuista niechaj mu świeci. ↔ Eternal rest grant unto him, O Lord, and let perpetual light shine upon him. @JacekKacprzak4 Wieczny odpoczynek racz mu dać, Panie, a światłość wiekuista niechaj mu świeci. ️. 11 Dec 2021 Y6C9OQ5. O co „toczy się gra”? Przecież nie o to, kto będzie miał ładniejszy nagrobek, u kogo zabłyśnie więcej zniczy, czy nad czyim grobem stanie więcej ludzi… Przeminą trzy pokolenia i nikt nie będzie wspominał blasku naszych oczu, silnych rąk, czy celnych uwag, którymi raczyliśmy wszystkich wokół. Nie wierzysz? Popatrz na najbardziej zaniedbane groby… Przy nich też ktoś kiedyś stał… Dziś tak naprawdę stajemy wobec Najświętszego Boga, który jest gwarantem wieczności. Nie umieramy!!! Tam dopiero zacznie się życie… Nie, nie… Ono naprawdę zaczyna się tu. Nasze „tu i teraz” ma wartość i znaczenie. To nie próba – to trwa przedstawienie… A czas na oklaski nadejdzie… I życzmy sobie wzajemnie owacji na stojąco… Błogosławieni, którzy z życia uczyniliście prawdziwą sztukę, którzy objawiliście czym jest piękno Boga samego. Błogosławieni… SŁOWO NA DZIŚ: ((Ap 7, 2-4. 9-14)) Ja, Jan, ujrzałem innego anioła, wstępującego od wschodu słońca, mającego pieczęć Boga żywego. Zawołał on donośnym głosem do czterech aniołów, którym dano moc wyrządzić szkodę ziemi i morzu: “Nie wyrządzajcie szkody ziemi ani morzu, ani drzewom, aż opieczętujemy na czołach sługi Boga naszego”. I usłyszałem liczbę opieczętowanych: sto czterdzieści cztery tysiące opieczętowanych ze wszystkich pokoleń synów Izraela. Potem ujrzałem wielki tłum, którego nikt nie mógł policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w białe szaty, a w ręku ich palmy. I głosem donośnym tak wołają: “Zbawienie Bogu naszemu, Zasiadającemu na tronie, i Barankowi”. A wszyscy aniołowie stanęli wokół tronu i Starców, i czworga Zwierząt, i na oblicze swe padli przed tronem, i pokłon oddali Bogu, mówiąc: “Amen. Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i cześć, i moc, i potęga Bogu naszemu na wieki wieków. Amen!” A jeden ze Starców odezwał się do mnie tymi słowami: “Ci przyodziani w białe szaty kim są i skąd przybyli?” I powiedziałem do niego: “Panie, ty wiesz”. I rzekł do mnie: “To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku, i opłukali swe szaty, i wybielili je we krwi Baranka”. ((Ps 24,1-6)) REFREN: Oto lud wierny, szukający Boga Do Pana należy ziemia i wszystko, co ją napełnia, świat i jego mieszkańcy. Albowiem On go na morzach osadził i utwierdził ponad rzekami. Kto wstąpi na górę Pana, kto stanie w Jego świętym miejscu? Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca, który nie skłonił swej duszy ku marnościom. On otrzyma błogosławieństwo od Pana i zapłatę od Boga, swego Zbawcy. Oto pokolenie tych, co Go szukają, którzy szukają oblicza Boga Jakuba. ((1 J 3, 1-3)) Najmilsi: Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy. Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego. Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się to objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jaki jest. Każdy zaś, kto pokłada w Nim nadzieję, uświęca się, podobnie jak On jest święty. ((Mt 11,28)) Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy jesteście utrudzeni i obciążeni, a Ja was pokrzepię. ((Mt 5,1-12a)) Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. A gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wtedy otworzył swoje usta i nauczał ich tymi słowami: “Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni. Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy mówią kłamliwie wszystko złe na was z mego powodu. Cieszcie się i radujcie, albowiem wielka jest wasza nagroda w niebie”. 106 , 3 Wspominamy dwie niezwykłe siostry pasjonistki, które zmarły w ostatnich miesiącach. Ukształtowała je ta sama rodzina zakonna. Z pasją przeżywały swoje powołanie: jedna w seminarium, zaś druga - szczególnie w katechezie i w heroicznym geście ofiarowania u kresu swego życia. 15 maja w wieku 89 lat zmarła siostra Bartłomieja Orzoł, pasjonistka. – Była naszym "nieformalnym wychowawcą" – powiedział o niej w dniu pogrzebu bp Mirosław Milewski. Ona zaś zawsze powtarzała, że kocha wszystkich księży i kleryków i że za nich się modli. Urodziła się 15 czerwca 1931 r. w parafii Baranowo k. Przasnysza (obecnie diecezja łomżyńska). Miała sześcioro rodzeństwa. Jak sama mówiła, od dzieciństwa chciała swoje życie poświęcić Bogu. Odkrycie powołania zakonnego zawdzięczała św. Teresie od Dzieciątka Jezus. W domu rodzinnym znalazła kiedyś jej obrazek, a poznawszy od mamy historię życia świętej, nie rozstawała się z nią, mówiąc: "Teresa jest moja". Gdy miała 23 lata, wstąpiła do zgromadzenia sióstr pasjonistek w Płocku. W 1956 r. łożyła pierwsze śluby zakonne, a w 1961 r. – śluby wieczyste. W 1956 r. została skierowana do pracy w seminarium duchownym w Płocku. Pracowała tam w dziale gospodarczym, a następnie przez 32 lata prowadziła dom bp. Jana Wosińskiego. W 1996 r. przeszła na emeryturę, ale dalej pracowała w kuchni seminaryjnej i do końca życia pozostała w seminaryjnej wspólnocie sióstr pasjonistek. Warto przypomnieć pewien epizod z życia siostry Bartłomiei, która biegiem wstępowała do klasztoru. – Przyjechałam do Płocka autobusem. To był 1954 r. Moje rzeczy miałam spakowane w kilku zawiniątkach. O ile moi najbliżsi pomogli mi wsiąść do autobusu z bagażami, o tyle w Płocku nie znałam nikogo, kto by mi pomógł. Wpadłam więc na pomysł, aby część rzeczy schować pod ławkę na dworcu, a sama pobiegłam szybko do klasztoru sióstr z częścią mojego bagażu. Potem wróciłam na dworzec po resztę rzeczy. Kto wie, gdzie w Płocku jest stary dworzec PKS na Jachowicza i gdzie jest dom sióstr pasjonistek na Sienkiewicza, domyśla się, że było to spory kawałek drogi. Jednym słowem, biegiem wstępowałam do sióstr pasjonistek – opowiadała przed kilkoma laty ze swoim poczuciem humoru siostra Bartłomieja. Tak napisał o zmarłej siostrze Bartłomiei ks. Franciszek Kuć, dawny ekonom seminaryjny: "Cudowna Siostra. Znaliśmy się od 54 lat. Dziękuję Ci, kochana Siostro, za dar twojego serca, za twoją wiarę i wyjątkową pokorę. Dziękuję za twoją pracę na rzecz seminarium i za to, że w każdym człowieku dostrzegałaś Chrystusa. Powtarzałaś, że zawsze modliłaś się za mnie. Ja będę pamiętał o Tobie". A seminarium żegnało ją słowami z żałobnej klepsydry: "Poświęciła całe życie i oddała serce ukochanemu seminarium". Siostra Bartłomieja została pochowana w grobowcu sióstr pasjonistek na cmentarzu katolickim w Płocku. oceń artykuł Wspominamy dwie niezwykłe siostry pasjonistki, które zmarły w ostatnich miesiącach. 12 czerwca w wieku 66 lat zmarła siostra Hanna Gajewska, pasjonistka. Urodziła się w 1954 r. w Kraśniku. Do zgromadzenia wstąpiła 1 lipca 1976 r. W zakonie przeżyła 44 lata. Pracowała w Wilanowie, Kielcach, Płocku, Ciechanowie, Gostyninie i Staroźrebach. Przez 40 lat była katechetką. – To była jej pasja. Uczyła całą swoją osobą. Miała ogromny dar i przystęp do najmłodszych. Z jej duchowego rysu warto podkreślić jej wielką cześć dla Maryi Niepokalanej. Gdy zaczęła chorować, powiedziała mi, że oddała się w niewolę Matce Bożej i Ona się nią opiekuje. Jeszcze na kilka tygodni przed śmiercią była na Jasnej Górze na naszym zakonnym czuwaniu – opowiada s. Agnes Jaszczykowska, przełożona generalna. Nie zachowały się raczej żadne zapiski duchowe po siostrze, ale idąc tropem myśli o jej oddaniu się Maryi, warto przypomnieć słowa aktu oddania się Matce Bożej, który napisał sługa Boży kard. Stefan Wyszyński. Chętnie modlono się nim w wielu wspólnotach parafialnych i zakonnych, a każde jego słowo ma swój ciężar i niesie odpowiedzialność: "Tobie poświęcam ciało i duszę moją, wszystkie modlitwy i prace, radości i cierpienia, wszystko, czym jestem i co posiadam". Ta modlitwa została wysłuchana. – Gdy zaczęła chorować, a to wszystko trwało krótko, mówiła mi, że nie boi się śmierci, bo jest przygotowana. Obawiała się tylko, czy będzie umiała przyjąć w duchu jej zakonnego charyzmatu i miłości do męki Pańskiej. Ale odpowiedziała ofiarowaniem swego życia za drugiego człowieka – dodaje matka generalna. Jak pisaliśmy kilka miesięcy temu w "Gościu Płockim", 6 czerwca na oddział ratunkowy szpitala na płockich Winiarach przywieziono młodego rolnika z parafii Słupia, który uległ poważnemu wypadkowi w swoim gospodarstwie. Obecna przy nim na sali żona nie wiedziała, że tuż obok, za parawanem na szpitalnym łóżku leży siostra zakonna. Gdy ta słyszała jęki poszkodowanego w wypadku Piotra Gutowskiego i rozmowę z nim jego stroskanej żony, poprosiła ją do siebie i powiedziała: "Nie bójcie się, będziecie bezpieczni. Ja cały czas modlę się za męża i wstawiłam się za nim u św. ojca Pio. Idź i powiedz mu, że się za niego modlę. Będziecie bezpieczni". Na drugi zaś dzień zaś siostra dodała: "Proszę pani, ja ofiarowałam Panu Bogu moje życie za pana Piotra. On jest wam bardzo potrzebny. Zapamiętaj, kochana, że jesteście bezpieczni, już nic złego się nie stanie. Już jest wszystko ustalone. Idź i powiedz to mężowi. W dniu wczorajszym to było jeszcze za mało…". I tak przedziwnie się stało, że s. Hanna wkrótce zmarła, pan Piotr żyje. Jest zdrowy i wciąż z wdzięcznością wraca na grób siostry do Staroźreb. – Ja wiem, że s. Hanna miała do spełnienia misję. I wypełniła ją heroicznie! Dziękuję jej za modlitwę i za siłę, którą mi dała – mówi wzruszony pan Piotr. Siostra Hanna Gajewska spoczęła na cmentarzu parafialnym w Staroźrebach k. Płocka.

a światłość wiekuista niechaj im świeci